Dżuma!

Przy średniej temperaturze rocznej wynoszącej około -3 stopnie Celsjusza, arktyczne środowisko jest mało przyjazne dla bakterii. Kiedy byłam tu poprzednim razem, nie chorowałam przez cały rok. W zasadzie prawie nikt nie chorował. Czasem kogoś zadrapało w gardle, ale geneza zadrapania była raczej inna (w stacji jest bardzo suche powietrze). Dlatego, jadąc tym razem, ostatnią rzeczą o jakiej bym pomyślała, było chorowanie. Tymczasem, przez stację przetoczyła się fala wirusa – zawleczona z zewnątrz właśnie. Pacjentem zero okazał się jeden z doktorantów, który przyjechał tu na pomiary. Jak większość gości, która nas odwiedza, najpierw wylądował w Longyearbyen, gdzie (jak to doktorant) poszedł na imprezę, a potem radośnie przypłynął na stację – ale już nie sam, bo z wirusem, który wykończył nam pół stacji. Kariery naukowej mu nie wróżę, bo wirus wykończył też jego promotora (na szczęście „tylko” na trzy tygodnie, a nie na amen). Zaraz potem dopadł naszego oceanografa, który kaszlał potem cały miesiąc. Kaszlałam też ja (całe półtora miesiąca) i nasz mechanik. Kaszlem zanosili się również ornitolodzy, którzy do nas przyjechali na badania. Kaszleć zaczął nawet UNIMOG (taki pojazd ciężarowy, choć tu przyczyna mogła być inna). W apogeum epidemii w ciągu tygodnia z ambulatorium wyjechały całe zapasy gripexopochodnych oraz witaminy C. Potem poszła w ruch medycyna naturalna – opary czosnku i cebuli unosiły się na stacyjnych korytarzach. Każdy bronił się, jak mógł. Papryczki chilli, czosnek, amol, cebula, kiszonki, nalewki, okadzanie (zgodnie z zasadą, że "kto pije i pali, ten nie ma robali"). Ja przespałam chyba cały tydzień z przerwami na obserwacje meteo, a potem kolejny tydzień też byłam bez życia. W kulminacyjnym momencie wirusowej kaszlozy łatwiej było wieczorem porozumieć się przez pisanie na jakimś komunikatorze, niż rozmowę, bo wychodziły z nas tylko jakieś pourywane sylaby. Tak oto załatwił nas tajemniczy wirus w mutacji hinduskiej (bo doktorant był z Indii).