Oczekując na pendolino do Gdyni z wielkimi kaloszami przyczepionymi do plecaka (nr 41 – bardzo twarzowe, dodatkowo ofoliowane, bo okazało się, że tylko tam zmieszczą się buty do biegówek) oraz nartami w dłoni, odnotowałam pewne zainteresowanie ze strony innych podróżnych, którzy patrzyli z pewną podejrzliwością na taki zestaw. Pendolino, jak się okazało przelotowe z Krakowa, było wypakowane po brzegi człowiekami i tobołami. Szczęśliwie, jak to w PKP, wybuchło zamieszanie, bo toboły leżały na miejscu przeznaczonym na rower, a jeden pan miał nie dość, że rower to jeszcze bilet na ten rower. Rozwój wydarzeń w sektorze rowerowo-bagażowym przybierał na sile, bo trzeba było rozebrać walizkową piramidę i co gorsza, rozlokować te wielkie walizki gdzieś w wagonie. Wykorzystując to zamieszanie szybko porzuciłam narty z laptopem na półce i pognałam na środek wagonu, mając w pamięci, że jest tam takie miejsce między fotelami, gdzie powinnam upchać mojego denata – misja zakończona sukcesem  I całe szczęście, bo za chwilę rozgrywały się ludzkie dramaty, bo okazało się, że nie za bardzo jest gdzie poustawiać te wszystkie walizki, w których mogłabym zamieszkać. Następnym punktem programu była próba rozgryzienia systemu rezerwacji miejsc PKP, dzięki któremu na moim miejscu siedziała pani X, bo na jej usiadł pan Y, a na jego pani Z, która była z dzieckiem, które dostało miejsce 2 rzędy dalej, a tam były 2 panie, które miały mieć miejsca obok siebie, ale okazało się, że to jest obok siebie ale po skosie przez pół wagonu, itd. Najważniejsze, że gdzieś dało się usiąść :P

 

3h później ostatnia prosta – czyli pokonanie odcinka od dworca Gdynia Główna do portu DALMOR. Mój prosty plan, że biorę taxi i już, trochę się skomplikował ze względu na dziki tłum z Open’era oraz deszcz tłoczący wszystkich przy wyjściu. A w tym tłumie ja z nartami walcząca z grawitacją. Wszystkie taksówki pozajmowane, albo nie chce im się jechać do portu, bo za blisko. Niezły kocioł. Ostatecznie uratowała mnie trzecia korporacja, która w końcu przyjechała, a jak już przyjechała, to podstawiła mnie pod sam trap naszego teleportu do świata Arktyki, czyli statku Horyzont II. Ostatnia prosta – nie zlecieć z tej całej kładki (mokrej od deszczu) i już – zaokrętowana! :)