O najważniejszym, czyli o ślubie, już wam opowiedziałam. To jeszcze kilka słów o wydarzeniu, do którego „przykleił” się ślub, czyli słynnej wizycie księdza.
Ksiądz Marek na co dzień opiekuje się owieczkami w Tromso, ale dwa razy do roku – przed świętami Bożego Narodzenia oraz Wielkiej Nocy, mobilizuje siły i organizuje wizytę na naszej stacji.
Dla nas to nie lada gratka, ponieważ ta świąteczna wizyta nie mogła by dojść do skutku bez (mojego ulubionego) śmigłowca, a jak przylatuje śmigło, to otwiera się ostatnie w tym roku okno transferowe! :) Każdy więc czeka na ostatnie zamówione paczki, bo w dobie komunikatorów i e-maili na pocztę to może już mniej, ale pojawia się i taka. I może właśnie ze względu na to, że mamy erę komunikacji elektronicznej, taka „starodawna” żeby nie powiedzieć „oldschoolowa” poczta smakuje najlepiej. Można pomacać znaczek, obejrzeć pieczątkę i ocenić po potarganiu kartki ileż ta poczta przeszła.

Także poczta.
Poza tym mamy możliwość dokonania niewielkich zakupów „świeżej” żywności – przyleciały więc do nas upragnione pomidory (nasze na razie nieśmiało zbierają się do zakwitnięcia), sałaty, kapusta pekińska, trochę jabłek, pomarańczy, bananów czy kiwi. Szał! Jak miło jest zjeść sobie sałatkę do obiadu. Mniam mniam mniam. Niestety budżet na takie zakupy stacja ma skromny, (tzn. skromny jak na ceny w jedynym i najbardziej wysuniętym na północ supermarkecie), więc z grudniowych zakupów aktualnie zostało już tylko trochę jabłek i pomarańczy. Następne pomidory dopiero na wiosnę…

Co jeszcze? Razem z księdzem Markiem zawsze przylatuje luterański pastor z Longyearbyen - Leif Magne Helgesen. Poza tym obecna jest zawsze ekipa śmigłowca – minimum 3 osoby (2 pilotów i „techniczny”), policjant, ludzie z biura gubernatora, Gubernator Svalbardu (od 2015 r. jest nim pani Kjerstin Askholt – niezmiernie sympatyczna kobieta). Mamy więc całkiem sporo gości (ok. 10 osób), wśród których zawsze są tacy, którzy są na naszej stacji po raz pierwszy. Nie oszukujmy się, dla nich wizyta śmigłowcem w polskiej stacji polarnej to też bardzo ciekawa wycieczka.  Jest więc okazja do różnych interesujących rozmów. Oni są ciekawi czym się zajmujemy i jak nam się tu żyje i vice versa. Ja nieustannie męczę pilotów mojego ulubionego śmigłowca, o to jak się prowadzi taką maszynę i czy to aby bardzo trudne? ;)

Norwegowie przywożą nam też w prezencie tradycyjne norweskie ciasto świąteczne – kransekake. Wygląda jak wielka piramida ułożona ze słodkich obwarzanków (najczęściej ok. 18 poziomów lub więcej) – jest to bowiem ciasto marcepanowe. Jak dla mnie okrutnie słodkie i o charakterze lekkiej „mordoklejki”. Kransekake jak się okazało, jest też typowym ciastem weselnym – także jak znalazł, jeśli chodzi o tegoroczną wizytę (zwłaszcza, że zapomnieliśmy podać tortu weselnego). Ciasto udekorowane jest lukrem oraz norweskimi flagami i „cukierkami”. Cukierki jednak tylko wyglądają jak cukierki – po pociągnięciu za końce, następuje głośny „wybuch” i odkrywasz kolorową papierową koronę oraz dowcip. Z pomocą Norwegów próbowaliśmy odczytać dowcipy, ale niektóre były w szwedzkim dialekcie i trudno było przetłumaczyć o co chodzi :P

O matko bosko polarno! Ale się działo się i działo! Działo się w „Mikołajkowym” tygodniu i w zeszłym też, choć może już mniej. Chciałam napisać wcześniej, ale nie miałam zdjęć, a dlaczego, to zaraz się dowiecie.

Całe to zamieszanie (wczoraj jeszcze napisałabym, że zeszłotygodniowe, ale teraz to już zamieszanie sprzed dwóch tygodni)  z wielotygodniowymi, żeby nie powiedzieć wielomiesięcznymi reperkusjami wstecz zaczęło się od tego, że na początku grudnia miał nas odwiedzić ksiądz. Ksiądz Marek odwiedza stację dwa razy w roku, ale tym razem, jego wizyta była przykrywką dla dużo bardziej złożonej akcji (niektórzy z Was mogli o niej usłyszeć nawet w Telexpressie), czyli ślubu. Nasza Pani Kierowniczka Asia oraz nasz naszelny meteorolog Mateusz postanowili się pobrać, właśnie tu, w Hornsundzie. Wszystko było trzymane w tajemnicy przed całą wyprawą do końca października, poza mną i Mariuszem, ponieważ zostaliśmy wciągnięci w całą ślubną intrygę już w czerwcu, jako… świadkowie :O I bach, znowu wracamy do tematu pakowania i tego co może być ci potrzebne do życia przez rok na stacji polarnej – kiecka i buty na ślub! Niemożliwe? A jednak.
Jak już byliśmy na stacji, okazało się, że cała ślubna operacja jest obarczona dużą dozą niepewności, ze względu na sporą liczbę dynamicznych zmiennych i niewiadomych. Pojawiły się problemy z papierami w urzędzie w Tromso, a że wszystko generalnie po angielsku to Asia poprosiła mnie o pomoc. I tak zaczęłam pisać i dzwonić do norweskich urzędów jako… Asia :) A urząd, jak to urząd – a gdzie mamy wizy, a to chociaż jakieś bilety lotnicze potwierdzające, że przyjechaliśmy na Svalbard – a ja tu tłumaczę, że my tu pracujemy, ale w polskiej placówce i że ona działa na innych zasadach, że nie mamy biletów, bo przypłynęliśmy statkiem itd. I weź tu ich uświadamiaj, jak sprawy się mają. I tak dobrze, że wszystko po angielsku, a nie po norwesku, bo wtedy to by dopiero było wesoło (mój norweski nicht very god). Także trochę czasu spędziłam na słuchawce z urzędem w Tromso po drugiej stronie i Asią obok, w razie gdyby padło jakieś pytanie odnośnie „mojego”, czyli Asi ślubu. W którymś momencie tak się wczułam, że już pani opowiadałam jak się poznałam z moim przyszłym mężem na Spitsbergenie ;P Ostatecznie sukces - maszyna ślubna mogła ruszyć pełną parą. Asia wręczyła wszystkim zaproszenia na ślub  - również niecodzienne, niecodziennie czyta się bowiem na zaproszeniu, że ślub odbędzie się „5 lub 6 grudnia, godzina w zależności od przybycia śmigłowca”.

W ślub siłą rzeczy zaangażowana była cała stacja – wyszło np. że Asia i Mateusz nie zaplanowali pierwszego tańca na „weselu”. Mówimy jak to?! Musi być pierwszy taniec! Tu z pomocą przyszedł „ojciec”, który jak się okazało, miał taki epizod w swoim życiu, że był instruktorem tańca. Tu nauka tańca, tu trzeba zmontować jakiś prezent ślubny, trzeba zrobić tort, pojawiła się lista potraw weselnych wraz z listą „kto-co”, a gdzie będzie ceremonia, a poprawić welon, a doszyć coś do sukni ślubnej, a jakieś dekoracje, sprzątanie itp. itd. No i oczywiście z Mariuszem musieliśmy zorganizować wieczory, ja panieński, a Mario kawalerski. Chociaż na panieńskim nie było takiego tłoku, jak na kawalerskim (bo było nas całe TRZY) to i tak było wesoło :)

Środek nocy - jest już projekt miśka na mojej podłodze :)



Godzina zero nadchodziła powoli, „Młodzi” wieczorami trenowali swój taniec, a my po nocach robiliśmy prezenty. Tu po raz kolejny zabłysnął „ojciec”, który wykonał drewnianą kołyskę, składającą się z 8 elementów – tak żeby każdy z naszych „gości” mógł wręczyć 1 element Młodym. Dodatkowo wymyśliliśmy żeby zrobić im coś na pamiątkę do powieszenia na ścianie – oczywiście w kształcie niedźwiedzia polarnego. Z pomocą internetów zrobiłam projekt i szablon, chłopaki zajęli się produkcją elementów z przytarganego przez nas wcześniej drewna dryftowego. Efekty w załączeniu. Choć wyjściowy zamysł był nieco inny, to misiek wyszedł bardzo fajny. Żeby nie było wątpliwości skąd misiek jest, ani z jakiej to okazji, to na łapie wypaliłam mu (wypalarką do drewna, którą skonstruował mi mój genialny tata) Hornsund i niepełną datę ślubu – zostawiłam miejsce na dzień, ponieważ prawie do ostatniej chwili nie wiedzieliśmy, co będzie ze śmigłowcem, ponieważ oczywiście nieźle wiało przed samym ślubem…

Wszystko jednak udało się zgodnie z planem – 5 grudnia przed 10:00, wyszłam na obserwację (akurat miałam dyżur meteo) i w ciemnościach ujrzałam nadlatujące śmigło. Sporo tego dnia miałam na głowie, bo poza dyżurem meteo, świadkowaniem, byłam też anglojęzycznym kierownikiem całej imprezy. Byłam też trochę fotografem, bo nasz główny fotograf, czyli Asia nieszczególnie miała jak robić sobie zdjęcia. Tu dochodzimy do tego dlaczego nie miałam wcześniej zdjęć – ponieważ robiłam je aparatem Asi, a nie swoim.
Wszystko udało się jednak jakoś opanować i poszło całkiem dobrze. Przybyli goście, rozładowaliśmy śmigłowiec – paczki bowiem też były ważne, bo gdzieś w środku Asia miała swoją ślubną biżuterię. Szybka kawa i ciastka i polecieliśmy wszyscy na symboliczną mszę na Wilczka. W stacji zostali tylko Młodzi, którzy się przebierali i ojciec do pomocy. Po mszy, odbyła się ceremonia – Pani Gubernator (swoją drogą bardzo sympatcyzna kobieta) przeczytała przysięgę, a Asia i Mateusz powiedzieli sobie TAK, a w zasadzie, YES, bo ceremonia była w języku angielskim. Był stres czy nie pomylą się obrączki, ale odbyło się bez dramatów ;) Potem prezenty, życzenia, szampan, jedzenie, pierwszy taniec i już można było się trochę wyluzować i zająć jedzeniem i rozmowami z gośćmi. Nasi norwescy goście nie mogli jednak zostać na oczepiny i już koło 14 się z nimi żegnaliśmy. Asia i Mateusz dostali helikopter do dyspozycji na potrzeby ślubnej sesji zdjęciowej, a my podpytywaliśmy pilotów o noktowizory. Goście odlecieli, a my tak zajęliśmy się weselną zabawą, że zaraz wszyscy padli spać po pokojach… no dobra, najpierw jeszcze zdążyliśmy zaśpiewać „chciałbym zostać marynarzem” cienkimi głosikami po nawdychaniu się helu, którym pompowaliśmy weselne baloniki :D A wieczorem odkryliśmy, że w tym całym zamieszaniu zapomnieliśmy o ślubnym torcie i serniku. Trudno - było więcej dla nas ;P

I tak oto odbyło się pierwsze polarne wesele w Polskej Stacji Polarnej Hornsund – i ja tam byłam i wino piłam! ;)

A kto nie widział nas w Telexpressie, to tu można nadrobić (należy oglądać od minuty 9:51). Asia i Mateusz robią karierę w mediach - nie zdziwcie się jak przeczytacie o tym ślubie w jakiejś gazecie (np. po norwesku w Svalbardposten) albo usłyszycie w Dzień Dobry TVN (tu na pewno, tylko jeszcze nie wiemy kiedy ;) ). W ogóle To było medialne wydarzenie - nie dość, że my kręciliśmy wszystko na 3 albo i 4 kamerach, to jeszcze wszyscy Norwegowie kręcili chyba wszystko na swoich telefonach :)

O pozostałych wydarzeniach w następnym poście! A więcej o tym jak było z przygotowaniami do ślubu z punktu widzenia Panny Młodej możecie przeczytać na blogu Asi.

Czyli nic innego, jak zorza polarna. Aurora borealis, bo jesteśmy na półkuli północnej. Dla tych którzy zaplątali się jakimś cudem po drugiej stronie równika, znanej też jako półkula południowa, to oświadczam, że zorza pojawia się również i tam, i oficjalnie nosi nazwę Aurora Australis.
Jak wspominałam Wam jakiś czas temu, po odpłynięciu Horyzonta (ileż on rzeczy ze sobą zabrał – letników, PTSy, pecha, wiatr, chmury, itp.) pojawiła się wreszcie pierwsza zorza. Oczywiście standardowo – wszyscy wylecieli ze stacji. Ci, co to już tu nie pierwszy raz, zrobili: łeeeee, słaabizna. Ale ja nie mogłam się przestać gapić. Tak, bo na zorzę można się gapić godzinami – gdyby nie ten przeklęty wiatr, który akurat właśnie wtedy wieje i gdyby nie misie, które się kręcą po okolicy, to można by się rozłożyć na karimatce i podziwiać ten cudny spektakl na nocnym niebie, kokoniąc się w ciepłym śpiworku z termosem herbaty czy innego tam rozgrzewającego naparu ;)
I tak się zmienia, że i jaśniej i ciemniej, i kształty różne i kolory… ło matko bosko polarno! Generalnie: CZAD :D chociaż to i owo odmarza, jak człowiek próbuje robić zdjęcia albo time-lapsa. Z drugiej strony, jak zostawisz aparat na statywie, to możesz go potem znaleźć na ziemi… Dlatego teraz jeżeli zostawiam aparat to doczepiam do statywu 5 kg ciężar, a jak wieje, to oczywiście w ogóle go nie zostawiam (i nadal może się przewrócić...). Nim jednak aparat runął z niewiadomych przyczyn (renifer? miś? poryw wiatru?) to udało mi się zmontować taką oto wizualizację zjawiska, które mogę tu sobie podziwiać na moim „podwórku”. Pierwsze takie podejście, więc nie spodziewajcie się fajerwerków i bądźcie wyrozumiali – daleko mi do BBC Earth ;)
Aurora, aurora… kiedy się ją ogląda na „żywo” to doprawdy nie można się napatrzeć. A zmienia się tak szybko, że autentycznie „widać” ten ruch na niebie. Czasem sytuacja jest naprawdę dynamiczna i piękna! A wiecie, że Norwegowie wierzyli, że zorza to światło odbite przez wielkie ławice śledzi? Z zorzą w ogóle wiąże się cała masa mitów i wierzeń. Niektóre są dość zabawne np. ludzie Saami (mieszkańcy Laponii) wierzą, że od pokazywania zorzy palcem, tenże uschnie, ale to i tak łaskawie, bo zgodnie z innym ich wierzeniem  śpiewanie lub żartowanie o zorzy może grozić śmiercią śpiewaka/żartownisia. Również według podań nordyckich gwizdanie i śpiewanie podczas zorzy może spowodować unicestwienie delikwenta, ale jest sprytny sposób by tego uniknąć – trzeba klaskać, co ma odstraszyć rozwścieczone duchy. Wikingowie dla odmiany uważali, że jeśli kobieta w ciąży zobaczy zorzę, to jej dziecko będzie mieć zeza, a Japończycy do dnia dzisiejszego uważają, że poczęcie dziecka w świetle zorzy sprawi, że dziecko będzie szczególnie uzdolnione i będzie mieć szczęśliwe życie (liczne japońskie wycieczki w rejony "zorzowe" - przypadek? nie sądzę... nawet w "Przystanku Alaska" był taki odcinek ;).

Wychodząc zaś od „naukowych” definicji to zorza to nic innego, jak zjawisko świetlne występujące w górnych warstwach atmosfery (konkretnie w termosferze), które klasyfikujemy jako elektro-meteor (meteorolodzy – dobrze mówię? :). Jak to się dzieje, że tak się dzieje?  Można by powiedzieć, że to wszystko wina słońca, które ciągle i niestrudzenie emituje naładowane elektrycznie cząsteczki, czyli wiatr słoneczny. Niewielka ilość tych cząsteczek przedostaje się do naszej atmosfery, w której zderza się z atomami lub cząsteczkami gazów (głównie tlenu i azotu). W wyniku tej kolizji mającej miejsce wysoko nad nami (najczęściej na wysokości od 100 do 200 km) możemy podziwiać ten piękny i kolorowy spektakl na nocnym niebie. To oczywiście w wielkim skrócie :)
Cóż jeszcze mogę Wam powiedzieć? Zorza jest super! :) Tylko muszę się jeszcze nauczyć lepiej ją fotografować. Tu co prawda pojawia się problem sprzętowy - nie przeskoczę możliwości mojego aparatu czy obiektywu... ale może jeszcze uda mi się coś wycisnąć z tego mojego aparatu :)