Zaczęło się! Dzisiaj rano, za stacyjnym oknem zaparkował Horyzont II. Na pokładzie ekipa 41 Wyprawy Polarnej - zwarta i gotowa do boju. Tym samym rozpoczął się przedostatni odcinek naszego polarnego serialu pt. rozładunek i przekazanie stacji. Na razie ruszył rozładunek i to w wersji kombo, bo poza zapasami i wyposażeniem, przypłynęło też paliwo. W związku z powyższym wszystkie ręce na pokład! Ja cały dzień siedzę w stacji, bo tak się złożyło, że akurat dzisiaj wypadł mi dyżur stacyjny. Cały czas siedzę przy radiu i przekazuję dalej komunikaty, bo a to potrzebny ktoś na dole, a to trzeba kogoś zmienić na pontonie, ktoś jest pilnie potrzebny gdzieś, itd.

Ponieważ warunki pogodowe na razie sprzyjają, to działamy do oporu, ile siły w obu ekipach. Jeśli wszystko uda się przeprowadzić planowo, to 8 lipca wsiadamy na Horyzonta i odpływamy do Gdyni. I to będzie już ostatni odcinek tej opowieści.

Tymczasem, do boju!

Zanim sobie pojeździsz, najpierw musisz dojść :)

Ponieważ zaraz przyjdzie się wyprowadzić z mojej polarnej pieczary, to jest okazja by Wam ją zaprezentować. Zanim tu przyjechałam wszyscy, z którymi rozmawiałam zadawali mi masę pytań. Część z nich dotyczyło warunków mieszkalnych. Niektórzy zastanawiali się czy nie przyjdzie mi mieszkać w iglo i czy nie trzeba będzie korzystać z toalety na „łonie natury”. Czas rozwiać te wątpliwości – zapraszam do mojego polarnego apartamentu, zwanego u nas  zwyczajowo pieczarą 
Pieczara, budzi grozę… ale przecież w Arktyce szaleje groza polarna, wszędzie śnieg, lód, zimno, porywiste wiatry. Jak nie zamarzniesz, ani nic sobie nie odmrozisz, to masz jeszcze szansę dokonać swego żywota w paszczy niedźwiedzia polarnego. Ewentualnie, w drodze osobliwego przypadku mogą stratować Cię renifery albo może Cię dziabnąć wściekły lis polarny. A, albo możesz oszaleć w czasie nocy polarnej…  ale wróćmy do meritum.

Pieczara polarnika nie jest duża – jak mawiają, „ciasne, ale własne”. Tak też jest i w tym przypadku. Każdy zimownik od momentu przekroczenia progu stacji ma przydzielony swój mały pokoik. Pieczary zasadniczo kojarzą nam się z ciemnościami, jednak w przypadku pieczary polarnika mamy do czynienia z wersją DELUXE – każda ma okienko na świat :) Można zatem mieć pieczarę z widokiem na fiord lub na nasze „wewnętrzne podwórko”, czyli głównie na agregatornię z górami w tle. Mnie się trafiła pieczara z widokiem na fiord – dzięki temu mam podgląd on-line na ruch morski w naszej zatoce, jak i lotniczy, ponieważ przy brzegu zawsze lądują śmigłowce.

Co dalej? W mojej pieczarze sypiam na Olku (hehe, z resztą nie tylko ja ;) Olek jest nie tylko wygodny ale i ma bogate wnętrze – to dlatego, że służy za rodzaj szafy poziomej i to dosyć pojemnej. Tapczan Olek, bo o nim mowa, jest przyjacielem każdego polarnika. W kwestii przechowywania, to w każdym pokoiku jest też całkiem pojemna szafa oraz biurko, ah no i półeczki. Dużo półeczek. W ogóle pieczary, chociaż małe, są jednak bardzo pojemne. Zmieścicie tutaj zawartość dwóch 120l beczek, jakiś 3 dużych kartonów i jeszcze będzie trochę miejsca na inne wynalazki. Całość pieczary wyłożona jest drewnianą boazerią, a meble są sosnowe, więc wnętrze jest przytulne i ciepłe. Całość ogrzewa elektryczny grzejnik, który chociaż ustawiony jest na „ręczne” sterowanie temperaturą, to i tak działa jak chce. W związku z tym czasem budzisz się w tropikach, a czasem z oszronionymi brwiami... Zapomniałam dodać, że pieczary są też przewiewne – na początku zimowania cyrkulacja wiatrowa skutecznie zaczesywała mi włosy w czasie snu. Jednak polarnik to zaradna bestia – 3 opakowania opaski jałowej rozwiązało ten problem :) Zasadniczo nowa generacja pieczar to już zupełny luksus w kwestiach komfortu termicznego. Co prawda nadal występuje stratyfikacja – pod sufitem upał, a przy podłodze przymrozek. Można sobie odmrozić kopytka w tym samym czasie gotując mózg, ale to już nie to co kiedyś. Tak się złożyło, że poznałam lokatora mojego pokoju sprzed kilku wypraw. Za jego czasów, w pieczarze na podłodze przy łóżku potrafiła pojawiać się kupka szronu i śniegu…

Pieczara sprzyja też integracji z innymi polarnikami – ściany są tak cienkie, że może obudzić Cię bekający sąsiad (znane są takie przypadki), a mnie – Ruscy, zawsze nadający przez radio w środku nocy (za ścianą mam pokój radiowy). Z drugiej strony, jak chcesz się z kimś umówić na film, to nie musisz wychodzić z pokoju  Można podejmować też gości – w pieczarze bez problemu mieści się 13 osób i jeszcze jest zapas.

Najważniejsze zaś z tego wszystkiego jest to, że masz swoją pieczarę, a w niej swoje łóżko i ciepły wełniany kocyk. Możesz ją sobie urządzić po swojemu, możesz tutaj mieć bałagan… Możesz się w niej zakokonić i nikt ci nie będzie przeszkadzał (chyba, że Ruscy albo bekający sąsiad – ten na szczęście nie jest mój). Muszę Wam powiedzieć, że bardzo lubię moją pieczarę i trochę szkoda, że za 2 tygodnie trzeba się będzie z niej wyprowadzić… ale taka kolej rzeczy :)

Zaraz połowa czerwca, czyli można by rzec, że lato "za pasem". Sądząc po doniesieniach prognoz pogody w Polsce raczej ciepło, żeby nie powiedzieć upalnie. Tymczasem na Spitsbergenie... na przykład wczoraj wieczorem było tak:

 A dzisiaj już tak:

Dzisiaj to w ogóle upały, +3,5°C! Szaleństwo :) Poszłam na spacer w koszulce z krótkim rękawkiem i było mi CIEPŁO. Serio. Biorąc powyższe pod uwagę, zaczynam się zastanawiać czy chciałabym, żeby przywitało nas słońce w Gdyni. Jeśli przy arktycznym słońcu i temperaturze +3,5 jest upał, to +20 może mnie zabić :O Rozważam też, czy nie spakować do chłodni na statku trochę śniegu i lodu - będę się okładać w razie czego ;) A może Wy macie jakieś lepsze propozycje? :)

Pozdrawiam Was Gorąco z Arktyki!

 

 

Stało się, mrożone kopytka naprawdę zamarzły. Mea culpa.
Ale przyszła wiosna, śnieg się topi, ziemia rozmarza, czas więc i rozmrozić kopytka.
Najpierw nie miałam weny, a potem przyjechali wiosennicy i już nie miałam czasu… a teraz… Teraz patrzę na kalendarz i oczom nie wierzę – za 21 dni (DNI! Tak! Nie tygodni, ani nie miesięcy!) za oknem pojawi się Horyzont II. Ruszył zegar z odliczaniem. Zaczynają się myśli o powrocie. Za jakieś 3 tygodnie trzeba będzie zacząć się pakować, a nie będzie prosto – rzeczy przybyło, a część kartonów poszła z dymem w spalarni. Trzeba będzie opuścić przytulną pieczarę polarnika i przenieść się na „letnie” salony.
I muszę Wam powiedzieć, że to wszystko jest BARDZO DZIWNE. Przecież miałam tu siedzieć ponad ROK – a to już? Koniec? Jak to? Przecież jeszcze tyle nie zrealizowanych planów i pomysłów, jeszcze tyle miejsc do odwiedzenia. Może tylko jak patrzę w lustro to jakoś więcej włosia, co może sugerować znaczny upływ czasu, ale przecież na zimę trzeba mieć więcej futra, bo zimno. 
Za oknem coraz cieplej i coraz bardziej kolorowo. Śnieg znika w oczach, tundra rozmarza… a ja rozmrażam Mrożone Kopytka. Czy da się je zjeść czy wyjdzie kopytkowa pulpa? Zobaczymy.