Już jutro koniec stycznia 2018 r.! Nie wiem czy wiecie, ale oznacza to, że 53% wyprawy za nami… czyli teraz już z górki. Za oknami w południe coraz jaśniej – jak nie ma chmur, można spokojnie chodzić bez czołówki. Jeśli zdarzy się bezchmurne niebo, jak kilka dni temu, to już o 8 rano widać zarys gór po drugiej stronie fiordu. To widok, który dodaje energii i oznacza, że noc polarna dobiega końca…  za około 2 tygodnie słońce znowu wyjrzy na chwilę zza horyzontu.
Czym jeszcze charakteryzuje się styczeń w Hornsundzie na Spitsbergenie? To miesiąc, kiedy zanotowano na naszej stacji rekordową, najniższą temperaturę: -35,9°C (w 1981 r.). Bez szału prawda? ;) Jeżeli wyobrażacie sobie, że w tej chwili za moim oknem jest podobna temperatura, a  na brwiach wystawionych na powietrze osadzają się kryształki lodu, to nic bardziej mylnego. U „nas”, to jest ciepło. Dlaczego? W skrócie – chodzi głównie o lokalizację. Nie tylko samej stacji względem Spitsbergenu, ale i całego archipelagu. Spitsbergen jest „smagany” od zachodu ciepłym morskim prądem Zachodniospitsbergeńskim, który jest odnogą słynnego Golfsztromu. Ciepłe prądy morskie mają to do siebie, że podnoszą temperaturę i wilgotność – stąd ten rejon Artyki jest cieplejszy. O ile? Dla porównania, na tej samej szerokości geograficznej ale np. w Kanadzie, temperatury zimą będą niższe średnio o ok. 20 stopni. Do tego zachodnia i południowo-zachodnia część Svalbardu jest pod wpływem mas powietrza polarnomorskiego, które sprzyjają łagodzeniu klimatu (uogólniając: latem przynoszą ochłodzenie, a zimą ocieplenie). Styczeń jest więc u nas całkiem „ciepły” – jak dotąd, temperatura nie spadła nam poniżej -16°C (a to -16°C to i tak było tylko przez chwilkę). Było 5 dni kiedy średnia dobowa temperatura powietrza była poniżej -10°C… A tak to średnio za oknem mamy w okolicach -1 do -5°C (średnia dobowa temperatura w styczniu to będzie pewnie jakieś niecałe -4°C)… Także styczeń i luty, które w Polsce mogą kojarzyć się z największymi mrozami, tutaj nie są takie straszne. Na podstawie wieloletnich obserwacji i pomiarów prowadzonych na stacji, możemy natomiast powiedzieć, że najmroźniejsze miesiące uległy przesunięciu – niegdyś rzeczywiście był to styczeń i luty, ale obecnie to głównie marzec i kwiecień. Zatem do Polski będzie zaglądać wiosna, a u nas najprawdopodobniej nastąpi „apogeum zimna”. Jakie to apogeum będzie? Przekonamy się i zobaczymy czy rzeczywiście będą mrożone kopytka ;)

Ps. Na zdjęciu tak wygląda nasz fiord w okolicach południa - jasność! :)

Szybko przyszły i szybko poszły.
Wkroczyliśmy w fazę spokoju - w sensie, że na razie żadnych świąt. Najbliższe „atrakcje” to wizyta księdza (śmigło! świeże warzywka!), która będzie pewnie jakoś w połowie marca. Także jeszcze trochę. W między czasie przywitamy słonko – pierwszy wschód już za niecały miesiąc. Jak nie ma chmur to już widać, że jest jaśniej w południe. Tymczasem, jak na razie nie powiedziałabym, żeby mi się dłużyło. Jeśli tylko polarny leń nie zatrzymuje cię w łóżku, to są filmy, książki, seriale i co sobie wymyślisz. Mam nadzieję, że niedługo zabiorę się za naukę robienia na drutach (mój nauczyciel youtube już się nie może doczekać hehe).

A wracając do tego, jak minęły nam Święta i Sylwester, to z mojego osobistego punktu widzenia było: INACZEJ.
Święta określiłabym mianem raczej awangardowych. Poczynając od naszej niecodziennej i niekoniecznie zgodnej z obyczajami choinki (zdjęcie w załączeniu – mnie osobiście bawi :)), po przebieg Wigilii. Nic w tym dziwnego, jeśli zbierze się 10 osób, wśród których niektórzy w ogóle nie obchodzą świąt, inni ich nie lubią, dla innych są bardzo ważne, dla jeszcze innych zupełnie nie ważne, jeszcze dla innych to okazja do tego żeby się napić itp. A to tylko 10 osób. Była więc lista świątecznych potraw, kto co robi na Wigilię. W efekcie na naszym stole pojawił się śledzik, kapusta z grzybami, pierogi z grzybami, ryba po grecku, kompot z suszu, kutia, barszczyk i zupa grzybowa. Był sernik i pierniczki w kształcie niedźwiedzi.
Jedliśmy to potem codziennie chyba przez cały tydzień, a dorsz w zalewie octowej jeszcze stoi w lodówce :P Odwiedził nas też Mikołaj, a jakże, były więc drobne podarki ;) Liczyliśmy, że po północy przemówią do nas kotłujące się pod stacją lisy polarne, i że będzie okazja by może wytłumaczyć im, żeby przestały srać nam pod samymi drzwiami, ale jakoś wywinęły się ogonem i nie chciały gadać.
Wigilia skończyła się zakrapianą biesiadą przy stole, zamiast kolęd leciały polskie piosenki, a ja sporą część wieczoru przetańczyłam. Potem trwały jeszcze rozmowy z muzyką w tle do… 8 rano. Ot taka awangarda :)
Sylwester też minął mi inaczej niż zwykle, gdyż spędziłam go w pracy. Tak się złożyło, że akurat na mnie wypadł dyżur stacyjny i meteo. Zatem od 20:00 byłam na posterunku w mesie, puszczając sobie muzyczkę. Jednak nie było chęci w narodzie na tańce. Nie było też wielkiego odliczania ani spontanicznego składania życzeń, ani fajerwerków. O północy połączyliśmy się za pomocą pilota z Sylwestrem w Zakopanem (nie wszyscy dotrwali), wypiliśmy szampana, padło ogólne „najlepszego” i tyle. Powiało arktycznym chłodem? Trochę tak, ale może to dlatego, że ja lubię szalone zabawy, śmieszne przebrania i tańce do rana. Tu jakoś nie było ku temu nastroju. Co nie oznacza, że Sylwester był zły – był po prostu inny. Po północy pograliśmy trochę w planszówki, a potem na placu boju zostałam właściwie już tylko ja (jak to dyżurny) i Manfred z Chlorianem – relaksowaliśmy się przy muzyczce na mesowych kanapach (akurat są 3) do „świtu”. Tak przeleciał Sylwester.
Można powiedzieć: ale masakra takie święta i sylwester… a ja powiem Wam szczerze, że uważam, że w sumie to było ciekawe doświadczenie. Wcale nie oceniam tego jakoś źle, inne święta bo i inne okoliczności i ludzie. Poza tym pierwszy raz w życiu zrobiłam bigos :D Miał być na święta, ale ostatecznie wyszedł na Sylwestra :P hehe, ale bardzo smakowity, nie powiem :D
I tak znowu przeleciało - zaraz po Sylwestrze odwiedziło nas 3 Króli, co zbiegło się z połowinkami naszej wyprawy, potem finał WOŚP i już mamy połowę stycznia. Także teraz to już z górki… :)

Witajcie w Nowym Roku drodzy czytelnicy! :D
Tak. Już mamy Nowy Rok – 2018. Za 365 dni zobaczymy, czy 2018 to dobra liczba ;) Tymczasem co u nas? Jak to się mówi „po staremu” – dalej wiedziemy sobie spokojny polarny żywot w naszej bazuni na końcu Spitsbergenu. Po ruchliwym grudniu przed nami spokojny styczeń. Przynajmniej tak powiadają. Spokojny, bo zasadniczo brak świąt, wizyt, nadal ciemno (choć w południe już coraz jaśniej) i tylko śnieg i wiatr (zwyczajowo na moim dyżurze meteo). Powiadają, że styczeń i luty to „najdłuższe” miesiące – zobaczymy ile w tym prawdy. Biorąc pod uwagę listę moich zaległych pomysłów do realizacji, obstawiam, że mi przemkną jak błyskawica… tak jak grudzień. Właśnie, bo miałam Wam dokończyć, co wtedy się tutaj działo.

Jak już wspominałam, tegoroczny początek grudnia był niezwykle ruchliwy. Zwyczajowo „wizyta księdza” to ostatni „goście” na stacji w danym roku – następni dopiero na wiosnę. U nas tymczasem już następnego dnia po tejże wizycie i ślubie znowu witaliśmy ekipę ze śmigłowca i nie tylko. Kilka dni wcześniej bowiem dostaliśmy wiadomość, że w tym samym tygodniu co ślub odwiedzi nas Kystvakten, czyli Norweska Straż Przybrzeżna. To w sprawie naszego spoczywającego w spokoju i na dnie zatoki PTS’a. Decyzją Gubernatora Svalbardu (dostaliśmy ją jakoś w połowie listopada) po dochodzeniu, jakie miało miejsce w październiku (mieliśmy wówczas wizytę śmigłowca z panem inspektorem policji) trzeba było usunąć paliwo, olej silnikowy oraz akumulatory z zatopionego PTS’a… do końca grudnia 2017 r. Udało się jednak dogadać, że sprawą zajmie się Kystvakten, który to miał przypłynąć do naszego fiordu z nurkami na pokładzie, a całą operację miał nadzorować nasz pan inspektor z Longyearbyen (na imię mu Arnt).

Zgodnie z zapowiedziami 6 grudnia po 10:00 pośród ciemności znowu rozległ się dźwięk nadlatującego śmigłowca. Na pokładzie poza znaną nam już ekipą śmigłowca i panem policjantem przyleciała też pani weterynarz oraz… żona pierwszego pilota, która nigdy tu nie była :)
Psy dzielnie zniosły wszystkie badania i szczepienia, a pan policjant miał z nami zostać cały dzień, ponieważ jednostka KV Senja miała opóźnienie i miała zawitać w naszym fiordzie dopiero ok. 21:00. Standardowo wszystkich, którzy u nas jeszcze nie byli oprowadziliśmy (tzn oprowadziła znana polarna pilotka Anula) po stacji, kawka, ciastko i już goście musieli zbierać się do wyjścia. Pożegnali swojego norweskiego kolegę hasłem „wesołych świąt i szczęśliwego nowego roku” i że może jutro wpadną, ale to się zobaczy :P I tak pan inspektor Arnt został z nami sam na sam… naszykowaliśmy mu pokoik w części zimowej (jakoś nie chciał się wprowadzić), zjadł z nami obiadek… a potem wzięliśmy go do ładowania śniegu łopatami do zbiornika oraz druzgocąco ograliśmy w piłkarzyki (kolejna ofiara chłopaków, wcześniej ograli pilotów śmigłowca – aż ci stwierdzili, że muszą sobie kupić swój stół do ćwiczeń). Chcieliśmy Arnta udomawiać dalej, ale uciekł na spacer dookoła stacji. W nas natomiast obudziła się podejrzliwość, bo jakby nie patrzeć norweski policjant jest na stacji, łazi, robi zdjęcia, mówi, że nie zna polskiego, ale ma dziwnie adekwatne reakcje w stosunku do tego co mówimy… Przypadek?
Wieczorem w Hornsudzie melduje się Kystvaken – 105 m żelastwa z działem 57 mm, lądowiskiem dla helikoptera i 56 marynarzami na pokładzie – lubię! :D Zanim zacznie się podwodna akcja chłopaki mają obejrzeć naszego spalonego PTS’a stojącego przy Banachówce niczym eksponat muzealny.

Pośród ciemności i rozpętującej się zamieci śnieżnej ładujemy się gromadnie na PTS’a i następuje wielojęzykowa dyskusja na temat co i jak jest przymocowane, co to za złom, czym to wyciąć, czy da się wypompować itp. Ja standardowo robię za tłumacza, próbując przetłumaczyć, która rura gdzie idzie i jak działa to całe żelastwo. W międzyczasie okazuje się, że lekarz który z nimi przypłynął, gada trochę po polsku, bo ma żonę Polkę… z Radomia :D Od razu robi się weselej. Chłopaki chcą jeszcze obejrzeć akumulatory, zabieramy ich więc na górę do warsztatu mechanika, a tam szybko przechwytujemy na kawę. Chłopaki wyskakują ze swoich kombinezonów ratunkowych i… są w mundurach (za mundurem panny sznurem… no nie powiem, coś w tym jest, hehe ;). Dostają kawkę i weselne ciasta, a ja negocjuję, czy aby nie dałoby się zrobić wycieczki na ich statek. „Głównodowodzący” mówi, że boją się tak pływać swoją łódką wśród lodu, więc nie bardzo… to my mówimy, że możemy przypłynąć naszym pontonem – luzik. Panu rzednie mina, bo to miała być grzecznościowa wymówka… także wizyta na statku jednak odpada. Marynarze dopytują czy nie mamy sklepu z gadżetami – wznawiam więc negocjacje, że może gadżety za wizytę? :P Nic z tego. Chłopaki już wyjmują swoje berety i noże, i liczymy chociaż na handel wymienny ale… Aśka przynosi gadżety i po handlu. Ech, ech… Nasze chłopaki namawiają marynarzy na partyjkę w piłkarzyki. Wyjątkowo wygrywa Kystvakten, bo partia musiała zostać skrócona do 3 goli, gdyż chłopaki musieli wracać na statek.

 

Idziemy więc na brzeg odeskortować naszych gości i inspektora, którego chyba przerażała wizja nocowania na stacji (może i dobrze, jeszcze by coś odkrył i co wtedy? Spalarka śmieci ma strasznie małą pojemność…). Chłopaki dostają po beczce na pamiątkę (a tak naprawdę to na paliwo z PTSa) i żegnamy wszystkich… na krótko. Następnego dnia dzwoni telefon satelitarny (jakby nie mogli odezwać się na radiu, skoro stoją „za oknem”) – akcja odwołana ze względu na pogodę (wiatr i fale). Kystvakten odpływa i nie wiadomo kiedy wróci, a Arnt wraca do nas do stacji, bo po południu ma przylecieć po niego helikopter. I znowu mamy policjanta na obiedzie ;) Po południu przylatuje śmigło (3 dzień z rzędu – piloci śmiali się, że może po prostu wpiszą Hornsund już na stałe do grafiku) zabiera policjanta, a zostawia leki dla psów (rano robiliśmy Yuki zastrzyk, ale tak się rzucała, że część dawki poleciała „w kosmos”, szczęśliwie pani weterynarz przeczytała mojego maila i w ciągu godziny zdążyła podrzucić drugą strzykawkę do śmigłowca – tak tutaj się działa :).
Nie mija kilka dni, a znowu rozdzwania się IRIDIUM, czyli telefon satelitarny – co oznacza, że wszyscy mnie szukają, bo boją się używać obcych języków. Kystvakten wydzwania z pytaniami o warunki pogodowe, stan lodu, prognozy i czy kręciły się misie w okolicy – będzie drugie podejście do podwodnego PTS’a.

12 grudnia KV Senja znowu rozświetla mroki naszego fiordu. Ustalamy kanał roboczy na radiu i ze stacji obserwujemy, jak światełka kursują po fiordzie. Wieczorem odzywa się radio, że wyjęli zbiornik i chcieliby go jednak zrzucić na brzeg (najpierw mówili, że wszystko zabiorą ze sobą). Zastanawiamy się gromadnie, jak te cwaniaki chcą to zrobić, skoro od ostatniej wizyty znowu nawaliło lodu w zatoce na jakieś dobre 50 m. Radośnie idziemy na brzeg zobaczyć „co to będzie”. Stajemy przy Banachówce i obserwujemy, jak po drugiej stronie 50 m pasa lodu misie z Kystvakten ewidentnie zastanawiają się co dalej. W końcu łapię za radio i pytam się radośnie „Hello boys, what’s the plan?”, na co chłopcy, że chyba trochę źle oszacowali szerokość lodu… Obśmiewamy się z „fachowców”, a ponieważ Kystvakten nie ma zupełnie pomysłu, co ze sobą zrobić, przekazuję im przez radio, że jedziemy zobaczyć, jak wygląda sytuacja na „warzywniaku”. Ci radośnie podejmują temat, że to świetny pomysł i oni też popłyną zobaczyć co i jak. Szczęśliwie dla wszystkich, jest tam dosłownie jedna dziura między growlerami i chłopaki wciskają się tam swoją łódką. Radośnie robią ostatnie zdjęcia zbiornika, po czym odpływają w ciemność. Misja zakończona sukcesem. Zbiornik wyjęty, akumulatory i olej też. KV Senja tak jak znienacka pojawiła się w fiordzie, tak samo nagle rozpływa się w ciemnościach nocy polarnej. Faktem jest, że jak odpalili swój reflektor na statku to mieliśmy podświetlony cały fiord :O niezła moc…
Tyle na dzisiaj. Kilka fotek (głównie autorstwa Asi) z wizyty weterynarza i marynarzy w załączeniu.