Wczoraj były walentynki, to chyba dobry moment żeby napisać co nieco o uczuciach. Och, tych akurat w Arktyce nie brakuje. Wbrew pozorom, w tej ascetycznej krainie skał, śniegu i lodu można spotkać (i osobiście przeżyć) całe spektrum uczuć. Powiedziałabym nawet, że to surowe, ekstremalne otoczenie oraz fizyczna izolacja od reszty świata potęguje wszystko, co tutaj odczuwamy. Czujemy wszystko „bardziej”. Bardziej tęsknimy, bardziej się cieszymy, bardziej się złościmy…

W Polsce, wszystko jest na wyciągnięcie ręki – w tym znajomi. Jest też cała masa rozpraszaczy - milion zajęć, spraw, możliwości. Wszystko pędzi (dobra, tutaj też pędzi, ale jednak jakoś inaczej). Kiedy od naszych bliskich dzielą nas tysiące kilometrów, a za oknem panuje noc polarna, wyje arktyczny wiatr i szaleje zamieć śnieżna, jest chwila na refleksje. Odległość i czas weryfikują nasze znajomości. Pokazują, które relacje są silne, a które wątłe, za kim tęsknimy bardziej, a za kim mniej. Czasem odkrywamy niektóre osoby na nowo, czasem dociera do nas, że niektóre ścieżki to ślepe zaułki. Małe gesty nabierają tutaj wielkiej mocy. Wiadomości, smsy, maile, fotki przesyłane komunikatorami – mam wrażenie, że docenia się to dużo bardziej. Chyba nigdzie zwykła pocztówka czy list nie cieszy tak bardzo jak tutaj, kiedy patrzysz na lądujący za oknem śmigłowiec, a potem nieoczekiwanie dostajesz przesyłkę. W zasadzie nie jestem pewna czy to reguła, może tylko ja mam takie przemyślenia…

Skoro walentynki, to skupmy się jednak na miłości. Można ją tu znaleźć, można też ją stracić. Hornsundzkie statystyki nie prezentują się najlepiej, jeśli idzie o „przetrwanie” par czy małżeństw – większość, która tu przyjeżdża razem, wyjeżdża osobno. Wyprawa polarna działa jak wzmacniacz i katalizator pewnych zdarzeń. Jeśli gdzieś jest jakieś małe pęknięcie, tutaj stanie się wielką wyrwą. Tak jak wspomniałam, tutaj wszystko jest „bardziej”, więc jeśli na co dzień coś kuleje, tutaj się przewróci. Cóż, można to nazwać brutalną weryfikacją. O miłosnych perypetiach, romansach i rozwodach w Hornsundzie można by napisać książkę pełną szalonych zwrotów akcji ;)

Szczęśliwie, to tylko jedna strona medalu. Jest też druga, jaśniejsza, gdzie mamy wszystkie te pary, które poznały się tutaj i do dzisiaj są razem. Tak, są też takie :) W Arktyce można znaleźć miłość. Nie tylko w rozumieniu spotkania „tej drugiej połówki”. Wszak istnieją różne rodzaje miłości. Można tu znaleźć miłość do siebie, do naszego życia, czy naszych przyjaciół. Wreszcie, można zakochać się w samej Arktyce…  

Zakochać się – większość z nas zna to uczucie z autopsji. Te słynne „motyle w brzuchu”, kiedy w pobliżu pojawia się obiekt naszych westchnień. Ten euforyczny stan radosnego uniesienia. Szybsze bicie serca. Dziwny uśmiech przyklejony do twarzy, który trudno wytłumaczyć. Myśli, które cały czas wędrują do tej osoby. Szalona tęsknota, kiedy nie jesteście razem. Czy można to wszystko czuć w odniesieniu do miejsca? Tak, Arktyka może skraść serce. Moje skradła osiem lat temu. Co więcej mogę Wam napisać? Serce z zasady stoi w sprzeczności z rozumem.

I tak oto znowu tu jestem, z Arktyką. Kto mnie zna, wie, jak bardzo za nią tęskniłam przez te siedem lat. Cały czas siedziała mi w głowie, jak w piosence Kylie Minogue „Can’t get you out of my head”. Teraz patrzę za okno i uśmiecham się do wszystkich odcieni bieli. Do lisa polarnego, który zagląda mi do pokoju przez okno. Do zamieci śnieżnej, kiedy wieje w porywach ponad 100 km/h. Do lodu, który przybiera niesamowite kształty i kolory. Do zorzy polarnej, która tańczy na niebie. Spędziłam tutaj w sumie już ponad 1,5 roku mojego życia i wcale mi się nie znudziło. Niektórzy są tu krócej, a mówią, że jest jak w więzieniu – cały czas stacja, te same góry, skały. Cóż, ci pewnie już tu nigdy nie wrócą. Dla mnie natomiast tu jest jak w domu. W zasadzie do pełni szczęścia brakuje mi tutaj tylko Was (kto wie, ten wie ;), żeby pokazać Wam ten piękny i delikatny świat zagrożony zniknięciem, cieszyć się nim wspólnie, odkrywać i zachwycać.

Czasami spotykamy kogoś i jest jak w wierszu Jana Twardowskiego „Spotkanie”:

Ta jedna chwila dziwnego olśnienia
kiedy ktoś nagle wydaje się piękny
bliski od razu jak dom
kasztan w parku
łza w pocałunku
taki swój na co dzień
jakbyś mył włosy z nim w jednym rumianku

 Mam wrażenie, że tak było ze mną i z Arktyką. Post-walentynkowo życzę Wam takich spotkań właśnie :)

I cały misterny plan w ...

 „… przychodzi dzień, a po burzy spokój”

To już! Przedwczoraj, w środę, oficjalnie pożegnaliśmy noc polarną. Dokładnie o 11:21 słońce wzniosło się wreszcie nad horyzont – pierwszy wschód słońca! Ale fajnie! Warunki wydawały się być idealne – piękna wyżowa pogoda, mróz, prawie bezwietrznie, a na niebie nie było praktycznie ani jednej chmurki. Praktycznie, bo jedyne chmurki jakie były, były bardzo daleko od nas, tuż nad Morzem Grenlandzkim. I to właśnie ten jedyny cienki pas chmur jaki w środę był na niebie, sprawił, że NIE ZOBACZYLIŚMY pierwszego wschodu słońca. Arktyczna złośliwość. Mogliśmy sobie obejrzeć fascynujący spektakl przesuwającej się słonecznej poświaty, jaka wydostawała się zza chmur i przez krótką chwilę można było dojrzeć fragment słońca, przez dziurę w warstwie chmur niczym przez dziurkę od klucza (w naszym przypadku od słońca). Trudno. Uwieczniłam to time-lapsem. Na pocieszenie (moje własne) mogę napisać, że mało która wyprawa ma szczęście, aby obejrzeć ten pierwszy wschód słońca po nocy polarnej. W znakomitej większości przypadków, chmury są tak samo złośliwe.

A tak już było wczoraj...

Jakby jednak nie patrzeć, noc się zakończyła. Za nami „pierwszy” dzień – trwał zaledwie jedną godzinę i czterdzieści minut. Na szczęście teraz bardzo szybko będzie nam tego „dnia” przybywać – codziennie około 30 minut. W tym tempie za tydzień, 22 lutego, będzie trwać już sześć godzin! Z każdym kolejnym dniem słońce będzie też wznosić się coraz wyżej na niebie, dzięki czemu będzie coraz więcej okazji, aby cieszyć się bezpośrednimi promieniami słonecznymi. I tak aż do połowy kwietnia, kiedy znowu zacznie się dzień polarny i polarny cykl życia zatoczy koło.

A my? Budzimy się po tej bardzo długiej nocy, która trwała 106 dni. Można się było nieźle wyspać ;) Kiedy zaczęła się w październiku, nuciłam sobie pod nosem „Hello darkness my old friend” z utworu Sound of Silence Simona & Garfunkela, uśmiechając się pod nosem. To już druga noc polarna w moim życiu! :D Wiedziałam więc, że nie jest taka straszna. W zasadzie to nawet ją lubię, toteż te 106 dni ciemności (nie takiej absolutnej, o czym już pisałam), minęło mi ekspresowo. Wcale się nie nudziłam. Były zorze, gwiazdy i pełnie księżyca. Była groza polarna (muszę w końcu o tym napisać). Była cisza… i znowu, „Sound of silence” doskonale pasuje.

Powrót światła to też powrót energii. Przynajmniej u mnie, jak patrzę na ten biały krajobraz, to chciałabym już codziennie latać na skiturach albo biegówkach. Niestety, mój dziki entuzjazm na razie nie udziela się wyprawowym kolegom, którzy ewidentnie się rozleniwili (mimo regularnego chodzenia na siłownię), ale może bliżej im do niedźwiedzi brunatnych i muszą się po prostu jeszcze obudzić ;) A że ja przecież „polarna” to wiadomo, szaleństwo :)

Anula i niedźwiedź polarny

 

Styczeń był u nas całkiem mroźny, na tyle, że zamroziło też „Mrożone Kopytka”. Gdybyście zapytali mnie „Co tam u Was?”, pierwsza odpowiedź jaka przychodzi mi do głowy to „Nic.” Stacja polarna, śnieg, mróz, noc polarna… dzień jak co dzień. Polarna rutyna. Od trzech miesięcy siedzimy prawie cały czas w stacji, bo za oknem nie za bardzo są warunki, żeby gdzieś łazić, nie licząc niezbędnych pomiarów w terenie. Inna sprawa, że poza mną nie ma tutaj entuzjastów nocnych wypadów na skitury na przełęcz. Może z nadejściem dnia i jasności to się zmieni? Zobaczymy. A jeśli już o jasności mowa, to tej mamy z każdym dniem coraz więcej. Formalnie nadal panuje u nas noc polarna, ale w ciągu dnia jest już na tyle jasno, że nawet przy pełnym zachmurzeniu nie potrzebujemy używać latarek. W sumie to jest nawet trochę dziwne – tak bardzo przyzwyczaiłam się do ciemności, że kiedy dostaję od Was jakieś fotki albo gadam na wideo w ciągu dnia, to zadziwia mnie jasność, jaka panuje za Waszymi oknami. Niemniej powrót jasności w nasze  hornsundzkie progi to rzecz miła. Jakby nie patrzeć, zdecydowanie łatwiej działać, kiedy widać, co się dzieje dookoła. A dokładnie za pięć dni, 12 lutego powitamy pierwszy wschód słońca! Chociaż patrząc na prognozy, bardzo możliwe, że będzie to powitanie niezwykle symboliczne. Jeśli jeszcze zastanawiacie się, dlaczego może być to symboliczne, to znaczy, że nie czytaliście moich poprzednich wpisów. Zatem, dla tych co nie wiedzą – oczywiście, przez chmury, które bardzo rzadko nas opuszczają w tym sezonie i przesłaniają nam cały świat.

Wróćmy jednak do meritum, bo znowu zboczyłam z tematu. Czy rzeczywiście NIC się u nas nie dzieje? Może to co ja traktuję jako „NIC”, dla Was byłoby czymś ciekawym? To NIC wydaje mi się w ogóle bardzo zapracowane, bo niby "nic", a dni przelatują mi ekspresowo (już luty!), choć w pierwszej chwili nieszczególnie umiem powiedzieć na czym. Polarna papka-czasoprzestrzenna. Jakby się jednak zastanowić, to a to dyżur meteo, a to jakieś ćwiczenia na siłowni, a to film, a to serial, administracja, WOŚP, kierownikowanie, łączenia z radiem i telewizją, porządki stacyjne, a to po prostu posiedzieć i pogadać albo poczytać książkę.

Czy „Mrożone Kopytka” skuły się lodem tylko ze względu na relatywny brak czasu? Nie… Chciałabym opisać Wam całe mnóstwo rzeczy, ale kiedy próbuję coś napisać, słowa jakoś zupełnie mi się nie składają ostatnio. Napiszę jedno, dwa zdania i w głowie nastaje pustka. Można by powiedzieć, że pustynia polarna, czyli klasyczna „niemoc twórcza”.

Tu mała dygresja geograficzna – pustynie polarne to nie żaden mój wymysł! Większości ludzi pustynia kojarzy się z upałem, słońcem i piaskiem, a mało kto wie, że w geografii wydzielamy również pustynie polarne (lodowe). Wyobraźcie sobie taką Saharę tylko, że zamiast piasku jest głównie lód i śnieg, a zamiast upału mróz. Dlaczego obie te krainy nazywamy pustynią? Przede wszystkim dlatego, że są to tereny o znikomej rocznej sumie opadów (poniżej 200 mm rocznie). Dodatkowo, obejmują zazwyczaj znaczne obszary i są pozbawione stałej, zwartej pokrywy roślinnej. I teraz ciekawostka: największa pustynia na świecie to… wcale nie popularna Sahara, lecz… pustynia antarktyczna, za którą uważa się całą Antarktydę. Polecam zanotować ten fakt w pamięci – świetnie przydaje się przy zakładach „o piwo” ;)

Co do niemocy – mam pozaczynane chyba z 10 wpisów i drugie tyle pomysłów na kolejne, ale jakoś żadnego nie mogę skończyć. Chociaż ten idzie mi nadzwyczaj sprawnie :O To może na wszelki wypadek już go zakończę...

Powoli idziemy w stronę światła...