Arktyka. Spitsbergen. Stacja polarna gdzieś na totalnym odludziu. Dookoła nic, tylko mróz, śnieg, lód i niedźwiedzie polarne. Brzmi groźnie, prawda? Wyprawa polarna! Część osób słysząc to, z automatu wyobraża sobie wyprawy pokroju Shackletona albo Amundsena. Heroiczni śmiałkowie (lub też wariaci, jak kto woli) zmagający się z ekstremalnymi mrozami (co najmniej rzędu -30 C), smagani arktycznym wiatrem (wiejącym co najmniej 100 km/h) i ścigani przez niedźwiedzie polarne (co najmniej bardzo wygłodniałe). Mówiąc krótko: niebezpieczeństwo czyha na każdym kroku!

Współcześnie, powiedziałabym, że największe zagrożenie dla polarników może stanowić… kolega z wyprawy, któremu zje się ostatni ulubiony batonik lub… brak internetu bądź prądu ;) No dobra, tak naprawdę to realnym zagrożeniem są oczywiście niedźwiedzie polarne. Choć w okolicach stacji spotyka się je już coraz rzadziej (średnio kilkanaście razy w roku), to jednak nadal nigdy nie wiesz, kiedy jakiś się tutaj zabłąka i w jakim akurat nastroju będzie (wiem co mówię – doświadczyłam tego osobiście). Nie bez powodu wszędzie poruszamy się uzbrojeni w pistolety sygnałowe i sztucery z ostrą amunicją. I dobrze, bo tego lata, a właściwie to tej jesieni, okazało się, że broń jest potrzebna, bo niebezpieczne są nie tylko niedźwiedzie, ale również… uwaga, uwaga… renifery. Tak! RENIFERY! To nie jest przejęzyczenie. Renifery, zwane przeze mnie roboczo „głupolami” (serio, tak się zachowują…) choć wyglądają słodko (spójrzcie na te pyski!) i niewinnie, to jak się okazuje, potrafią mieć mordercze zapędy. Przekonał się o tym pewien pan profesor, który jest doświadczonym polarnikiem ispędził pół życia w Hornsundzie. Nieświadomy zagrożenia spokojnie przemierzał tundrę wraz ze swoim studentem. Po drodze mijali renifera – dzień jak co dzień tutaj. Z zasady te urocze głupole boją się własnego cienia, a głośniejsze kichnięcie w odległości kilku metrów sprawia, że uciekają w popłochu o mało nie gubiąc własnych kopyt. Młode renifery natomiast bywają czasem ciekawe, co to za dziwne stwory na dwóch nogach kręcą się po tundrze i pachną jakoś inaczej. Te młode, przy odrobinie szczęścia i cierpliwości, potrafią podejść do człowieka dosłownie na wyciągnięcie ręki. Żeby tak się stało, należy zachować całkowity bezruch, bo wystarczy mocniej mrugnąć, a już będą uciekać z dzikim przerażeniem w oczach. Cud, że nie łamią sobie przy tym nóg!

Zrzut artykułu ze Svalbardposten

W tłumaczeniu Googla... :)

Renifer przeżył, gdyż zniknął z miejsca swojego miłosnego uniesienia, na stacji natomiast zapanował: „renifer-terror”. Wszyscy nagle zaczęli patrzeć nieufnie na te pocieszne istoty, a widok zbliżającego się renifera zaczął wywoływać u niektórych przerażenie. W końcu nigdy nie wiesz, kiedy Cię jakiś zaatakuje (mniejsza o to czy z miłości czy z wścieklizny...). Na wszelki wypadek może jednak lepiej omijać głupole z daleka. Niedźwiedzie, renifery… ciekawe co może nas spotkać ze strony lisów polarnych tej zimy? Jak pisał pan Krzysztof Kościelski:

 „Wiedz, że zwodnicze są lica
- co kica, bywa zbrodnicze:
Nawet najsłodszy króliczek
Może ci przegryźć tętnicę.”

Odkąd słońce zaszło nam na dobre, z każdym dniem coraz bardziej zanurzamy się w ciemność nocy polarnej. Świt przechodzi bezpośrednio w zmierzch. Od dzisiaj towarzyszyć nam będzie już tylko świt/zmierzch morski (zwany też nawigacyjnym) i astronomiczny oraz oczywiście najczarniejsza z czarnych nocy (aktualnie trwa już ponad 12h). Teraz już nawet przy wyjściu w „najjaśniejszym” momencie dnia przydaje się latarka.

Za oknem praktycznie non-stop ciemność, zimność i wietrzność… co tu robić?! Czy to wszystko oznacza, że jest nudno? Bynajmniej! O ile tylko nie wisi nad nami ołowiana zasłona chmur to… może być całkiem fajnie, zakładając, że lubicie fotografię, a w szczególności astrofotografię. Pewnie zastanawiacie się, co ciekawego można znaleźć w arktycznych ciemnościach? Moim zdaniem całkiem sporo. Pamiętajcie, że w promieniu 140 km od nas nie ma żadnej cywilizacji. Zatem jeśli wyłączymy stacyjne oświetlenie i spojrzymy w górę, naszym oczom ukaże się przepiękny gwiezdny spektakl z Gwiazdą Polarną w roli głównej. Jeśli przyjrzymy się jej odpowiednio długo przez obiektyw aparatu, okaże się, że w stosunku do innych gwiazd, jest dosyć mało ruchliwa. Szczerze mówiąc, zawsze marzyło mi się zrobienie zdjęcia pokazującego jak wiruje cały ten firmament – i wreszcie, mam to! I chociaż może to jeszcze nie jest idealnie taki kadr jakbym chciała, to i tak już cieszy :)

Poza ruchem gwiazd możemy też podziwiać bardziej dynamiczne spektakle – tym razem główną rolę przejmuje subtelna Aurora Borealis, czyli zorza polarna. Ach! Jak ja lubię te zorze! Niebo zalane tańczącymi zielonymi smugami. I znowu nic tylko stać z aparatem i próbować uchwycić ten taniec... I kiedy tak patrzysz, jak opadają na Ciebie te świetlne kurtyny, to czasem naprawdę paszcza człowiekowi sama się otwiera by wydać bezwiedne „łaaaaaał!”.

Jest jeszcze księżyc. Ten łysy jegomość też potrafi stworzyć klimatyczny nastrój i całkiem nieźle rozświetlić nam ciemności nocy polarnej. Oczywiście, o ile nie blokują go chmury…

Skoro już o wilku o mowa… wreszcie są i te przeklęte chmury, które z zasady wszystko utrudniają, ale czasem… robią robotę. A jeśli kilku z tych wyżej wymienionych aktorów postanowi zagrać w tym samym spektaklu, to na zdjęciach albo timelapsach naprawdę można uzyskać efekt WOW!

Lubię te fotograficzne nocne zabawy. I muszę powiedzieć, że czasem nawet coś fajnego z tego wychodzi :) Jeszcze żeby tylko niedźwiedzie polarne wcześniej się jakoś anonsowały, że zamierzają się kręcić po okolicy, to by było super. Tak to człowiek stoi w tych ciemnościach przy statywie i każde skrzypnięcie śniegu budzi wyobraźnię: „Co to było?!”. Czy to tylko wiatr? A może… no właśnie, a może to jednak misiek, a te jak wiemy, potrafią pojawiać się dosyć nieoczekiwanie. Można dostać zeza rozbieżnego, bo jedno oko podziwia piękną zorzę, a drugie nerwowo skanuje przestrzeń dookoła. Czyni to z tutejszej fotografii rodzaj sportu ekstremalnego, ale w zasadzie, co na stacji polarnej jest normalne? Tutaj wszystko co dla polarnika jest „normalne”, dla zwykłego śmiertelnika jest z zasady „ekstremalne”. Takie uroki mieszkania na stacji polarnej na końcu świata ;)