Znaczy się epidemia na stacji! I to już druga! Moi drodzy, w czerwcu, zaraz po naszym przypłynięciu była grana akcja WIRUS. I to bynajmniej nie jest to kryptonim jakiejś tajnej polarnej operacji, jak również nie chodzi o wirusa komputerowego. Gorzej. Chodzi o te niewielkie cząstki zakaźne, które infekują wszystkie formy życia, w tym niestety również polarników... Jak głosi Wikipedia „wirusy są wewnątrzkomórkowymi pasożytami bezwzględnymi”. I to właśnie one nas bezwzględnie dopadły… I nie jest to sprawa zwyczajna, ponieważ w Arktyce się nie choruje… Chyba, że ktoś z zewnątrz coś przywlecze… 

Cóż, odchorowaliśmy swoje i wszystko zdążyło wrócić do normy: było dużo prac w terenie, morsowanie, pływanie (w fiordzie! Zgadnijcie kto? :P). Przyszedł sierpniowy rozładunek Horyzonta, a wraz z nim przez stację przetoczyły się jakieś tłumy i… znowu ktoś nam coś przywlókł. Tym razem pierwszą ofiarą padła Beata, a dzień po niej – ja… teraz kolejni zimownicy zgłaszają, że „coś po nich łazi”. I cała zabawa zaczyna się od nowa… znowu nas telepie, kaszlemy i leczymy się, jak możemy, czekając aż wszyscy wreszcie sobie pojadą w cholerę z tymi wirusami. Szczęśliwie, tym razem mamy więcej „oręża”, bo po czerwcowej epidemii na drugi rejs zamówiliśmy solidny zapas różnych specyfików do ambulatorium. Przynajmniej tego nie powinno nam zabraknąć, chociaż, czeka nas (o zgrozo!) przyjazd jeszcze kilku ekip z Polski, więc kto wie, co jeszcze za mutanty nam tu przywleką… Tak oto upływa nam ten tydzień z wirusem, którego roboczo nazwaliśmy sobie dżumą. A jak dżuma, to oczywiście „Czterdziestolatek” i moja ulubiona, niezawodna Kobieta pracująca:

Cóż idąc tym tropem, pozostaje nam intensywnie się odkażać, tylko komisyjnie cielęciny palić nie będziemy ;)

Makowiecki Band śpiewał kiedyś „Między nocą a dniem, nagle zatrzymałem się”. Tak samo i my – aktualnie utknęliśmy między dniem polarnym, a nocą polarną. Można powiedzieć, że teraz przez chwilę będzie „normalnie”. Normalnie to znaczy, że będzie podobnie jak w Polsce: jasno w ciągu dnia i ciemno w nocy. Mi akurat światło dzienne zupełnie nie przeszkadza w spaniu i rzadko zaciągam roletę, ale dla niektórych to spore utrudnienie w codziennym funkcjonowaniu. Właśnie dlatego w stacyjnych oknach mamy rolety, które pozwalają uzyskać absolutną ciemność w naszych polarnych pieczarach (tzn. pokojach ;P). Chyba, że ma się akurat nieco rozwaloną roletę i zaciemnić się nie da – tak jest w mojej pieczarze, hehe. Także dobrze, że mnie akurat to nie przeszkadza :)

Dopiero co skończył się „dzień”, a „noc” trwa już około 7 godzin. Z każdym dniem będzie jej przybywać  - średnio po około. 15 minut na dobę. I tak aż do 30 października, kiedy zacznie się u nas oficjalnie noc polarna. Wtedy to już naprawdę będzie czarno w nocy, bo teraz jest po prostu zdecydowanie ciemniej (taki mocny zmierzch). Nawet zaczęliśmy już włączać zewnętrzne oświetlenie. W pokoju wreszcie świecą mi lampki (wcześniej nie dawałyby żadnego efektu), więc zrobiło się klimatycznie. W sumie to śmieszne uczucie, kiedy po prawie trzech miesiącach jasności nagle się orientujesz, że jest tak jakoś… ciemno :) Kilka dni temu ze zdumieniem odkryłam też, że na Banachówce świeci lampa! Jakby nie patrzeć, zawsze to jakaś nowość…

Nadciągają ciemności, a to znaczy, że również wkrótce można będzie zacząć polować na gwiazdy i… zorze :) Już nie mogę się doczekać!