Jak podsumować ten dzień? Jeśli ktoś chciałby zgromadzić w jednym czasie i miejscu Horyzonta II, statek gubernatora Svalbardu (z samym Gubernatorem na pokładzie!), pontony, amfibie, łodzie desantowe, helikoptery, ciągniki i jeszcze wycieczkę z Muzeum Polarnego, to pewnie byłoby ciężko. Tymczasem u nas to wszystko wystąpiło praktycznie w jednym czasie, i żeby było śmieszniej - w zasadzie w samo południe. I na dodatek w blasku arktycznego słońca...

Teraz wszyscy siedzą w mesie i cieszą się z udanego rozładunku. Pewnie jeszcze długo tej nocy echem po stacyjnych korytarzach odbijać się będą historie o zgniecionych ogórkach kiszonych, stłuczonych jajkach i wizycie Gubernatora Svalbardu.

Najważniejsze, że wszystko się udało, uff :)

Ja dzisiaj na dyżurze meteo, czuwaj!

 

Czy wspominałam już, że czas tutaj biegnie inaczej? I bynajmniej wcale nie wolno… mamy tu chyba jakieś zakrzywienie czasoprzestrzeni, bo to JUŻ! Już dzisiaj, za kilka godzin za moim oknem znowu pojawi się nasz „ulubiony” statek – Horyzont II. To znaczy, że dzisiaj cała stacja (nie licząc dyżurnych stacyjnych i meteo, no i mnie :P) grzecznie już śpi, bo jutro czeka nas dłuuugi i intensywny dzień przy rozładunku. Na stacji pełna gotowość bojowa – PTSy i ciągniki zatankowane, śniadanie i obiad w formule „samoobsługowej” przygotowane, podział ról ustalony. Nawet lód wywiało nam z zatoki (a jeszcze wczoraj wszystko było zawalone od Wilczka aż po Baranowskiego, ot arktyczna szybka zmiana sytuacji).

Wydawać by się mogło, że wszystko „dopięte na ostatni guzik” – nic tylko szybko rozładować Horyzonta i już (szczególnie, że tym razem jesteśmy „lżejsi” o 90 ton paliwa, które mieliśmy do wyładowania w czerwcu). To by jednak było zdecydowanie zbyt proste.

W związku z tym, że za jakieś 8-10h Horyzont II zawita do Hornsundu, to najpewniej w tym samym czasie Norwegowie mają przeładowywać swój depozyt paliwa, który stoi na naszym hornsundzkim lądowisku. Tylko oni będą to robić helikopterem, prosto z pokładu Polarsyssela (super wypasionego statku służb  Svalbardu). Mieli przypłynąć wczoraj, ale oczywiście wszystko się przesunęła i pojawili się w fiordzie już dzisiaj, ale zamiast działać, to ewidentnie czekają na Horyzonta. Na pokładzie zaś ludzie z Biura Gubernatora, dla których widok pływających po fiordzie, pomarańczowych, ryczących amfibii to niemal jak oglądanie lądowania Sojuza na Księżycu.

Horyzont II vs Polarsyssel

Ja nie wspominam najlepiej mojego poprzedniego jesiennego rozładunku. Wtedy zaliczyliśmy chyba wszystkie „plagi hornsundzkie”: psujące się, palące i tonące PTSy, blokadę lodową na brzegu, łącznie z rekordowym opadem dobowym (ponad 70 mm opadu). Brakowało chyba tylko niedźwiedzi.

Oby teraz obyło się bez takich atrakcji. Trzymajcie kciuki!

Powoli na naszym „podwórku” robi się coraz ciszej - odleciały już alczyki, sprawcy największej wrzawy. Niedługo odlecą też bernikle i inne ptaki. Za oknem zagości zimowa cisza przerywana łomotem fal i wyciem wiatru. Napotkane ostatnio lisy polarne wyglądają, jakby się nagle zestarzały. Nie osiwiały jednak ze strachu ani ze starości – to znak, że również one szykują się powoli do zimy i niedługo zamienią się w białe futrzaste kule. Renifery natomiast dopiero co przestały wyglądać jak zombie, a już w szale wyżerają ostatki chrobotka na tundrze.

Nagle w nocy jest niby jasno, ale jednak ciemniej. Mimowolnie zaczynamy zapalać światła w pokojach i innych pomieszczeniach. Nic w tym dziwnego – z wtorku na środę mieliśmy pierwszy zachód słońca (zupełnie dla nas niewidoczny, gdyż nie dość, że był za górami, to jeszcze panowała wielka pochmurność). Oznacza to jednak, że oficjalnie skończył się właśnie dzień polarny i bardzo powoli w nasze progi zacznie zakradać się zapomniana na chwilę NOC. Choć w ogóle nie będzie na razie przypominać klasycznej nocy, bo nadal jest jasno. Można by to trochę porównać do letniego świtania w Polsce.

Dodatkowo, Hornsund otuliły znów mgły, a niebo zasłoniły gęste i nisko zawieszone chmury. Powróciła pogoda „barowa”. Leopold Staff pisał:

„O szyby deszcz dzwoni, deszcz dzwoni jesienny
I pluszcze jednaki, miarowy, niezmienny,
Dżdżu krople padają i tłuką w me okno...
Jęk szklany... płacz szklany... a szyby w mgle mokną
I światła szarego blask sączy się senny...
O szyby deszcz dzwoni, deszcz dzwoni jesienny...”

O, jak doskonale pasuje to do naszej aktualnej aury za oknem. Polarnicy jacyś tacy bardziej senni, zalegają na kanapach w mesie ziewając niczym lwy na sawannie. I nikt się jakoś szczególnie nie wyrywa, żeby iść w teren. Człowiek ma za to ochotę na kubek ciepłego kakao, równie ciepły kocyk i muzyczkę. Jednym słowem jesień!

Jesień na niebie, ale i na ziemi. Zmiany zachodzą wszędzie, również na tundrze, a tundra, jak to kobieta, zmienną jest. Jeśli spojrzymy pod stopy i przyjrzymy się jej z bliska, to dostrzeżemy, że przybrała barwy jesieni. Liście na „drzewach” (tak, tak, mamy tutaj drzewa, choć ich wysokość rzadko przekracza 1 cm) mienią się odcieniami żółci i czerwieni. Tylko żeby uzbierać kolorowy bukiet liści, trzeba by pójść z lupą i pęsetą ;)

Jest jeszcze jeden zwiastun ewidentnego końca lata – we wtorek o 16:00 Horyzont II wypłynął z Gdyni i pruje na północ. „Pruje” to eufemizm, na razie ledwo się toczy z prędkością 7 kn/h). Kierunek: Hornsund. To oznacza, że za niecały tydzień o tej porze będziemy najpewniej w środku walki z rozładunkiem. Oznacza to też, że powinniśmy zacząć wznosić modły do niebios o sprzyjające warunki pogodowe oraz sprawnie działające pojazdy maszynowe. Poza tym, przygotowania do rozładunku trwają u nas już od jakiegoś czasu. Robimy miejsce na hali, pakujemy palety z rzeczami, które mają popłynąć do Polski lub do Longier. Niedługo będą musieli zacząć się pakować też nasi letnicy- przypłynięcie Horyzonta oznacza, że ich przygoda na Spitsbergenie dobiega końca. Niedługo, a konkretnie 10 września, opuszczą Hornsund, a my przybliżymy się do zimowania. Nie piszę, że zaczniemy zimowanie, bo ostatni letnicy (oceanograf i drugi kucharz) wraz z ostatnimi gośćmi opuszczą nas 30 września.

Kiedy zleciało to lato? Nie mam pojęcia… ale i tak nie mogę już się doczekać, kiedy zrobi się biało :) 

Renifery mają jakiś czujnik - ile razy próbuję zrobić im ładne zdjęcie, to obracają się rufą do obiektywu...

Wyprawa polarna. To brzmi zimno, żeby nie powiedzieć lodowato. Zarówno przy pierwszej wyprawie, jak i tym razem, kiedy mówiłam, gdzie jadę i na ile – większość osób łapała się za głowę, mówiąc (a często wręcz krzycząc): wariatka, zamarzniesz! Być może część z Was ma wizje, że budzimy się tutaj pokryci szronem i szczękając zębami. Rok życia w zamrażarce, omatko! A jak jest w rzeczywistości?

Przed wyjazdem zbierałam podpisy na moich nowych polarnych kaloszach. Kolega podpisał się wraz z „dobrą radą”. Mianowicie napisał mi „unikaj upałów”. Dobry żarcik… tylko, że w sumie to już niestety nie jest żart. 7 lat temu, kiedy przyjechałam tutaj po raz pierwszy, najwyższa temperatura powietrza jaką zanotowaliśmy w ciągu lata, to było 10,9°C. Dni, kiedy było tak ciepło, można było policzyć na palcach jednej ręki. Normalnie, temperatura latem najczęściej wynosiła około 5°C. Dodajcie do tego jeszcze wiatr, który jest tutaj częstym gościem (na końcu tekstu będzie ważna meteorologiczna zależność ;) ). Pamiętam, że na początku wyprawy non-stop było mi zimno i chodziłam po stacji ubrana w 3 polary. Mądrzejsza o tamte doświadczenia (gdyż, jak już wspominałam, teraz jestem starym polarnikiem, hehe ;) ), tym razem zapakowałam stertę wełnianych swetrów, skarpet i dresów. I jeszcze puchową kamizelkę. Oraz mojego cudownego, kolorowego i cieplutkiego onesie jednorożca. I co? Wszystko to leży w szafie, a ja chodzę w krótkich spodenkach – na zewnątrz! Tak, tak. To nie pomyłka. Ostatnimi dniami w teren  wychodzę często w koszulce z krótkim rękawkiem i w krótkich spodenkach. Ja, która należę raczej do tej bardziej zmarzłej grupy społeczeństwa. Mamy tutaj bowiem arktyczne upały, i to dosłownie. Wczoraj wyrównaliśmy rekord w zakresie najwyższej temperatury powietrza, jaką kiedykolwiek zmierzono na stacji w Hornsundzie (czyli od 1978 roku) – temperatura osiągnęła 16,5°C. I to w cieniu, bo przecież czujniki schowane są przed słońcem. Ostatnio prawie codziennie mamy temperatury w okolicach +10°C. Nawet ja biegam po stacji w koszulce i boso. A przedwczoraj, kiedy nie było prawie wiatru i było 15°C, to już w ogóle wszyscy w amoku szukali najlżejszych ciuchów, bo pomimo uchylonych okien (nie możemy ich zostawiać otwartych na oścież, gdyż nikt nie wie, kiedy zajrzy przez takowe biały miś), było tutaj gorąco! Na pomiar temperatury wody w fiordzie szłam w koszulce bez rękawów (wrzucam zdjęcie dowodowe) i uwierzcie, że nie było mi szczególnie zimno.

Koniec świata! Spodenki w Arktyce :O

Brakowało tylko parasoli (bo leżaki mamy, tzn stare polówki :D)

Poza arktycznymi sierpniowymi upałami (świat się kończy!), większość czerwca i lipca spędziliśmy tonąc we mgle. Ewentualnie w zamgleniu. Do kompletu z mżawkami. Jednym słowem, widoków nie było. Był za to mistyczny mglisty klimat rodem z horrorów ;) W przerwach natomiast, kiedy wychodziło słońce, to dla równowagi wiał taki wiatr, że momentami przesuwało mnie w poziomie. Pogoda hornsundzka. Zwyczajowo, siedząc na kanapie w mesie, można podziwiać widoki po drugiej stronie fiordu (tak na marginesie to uwielbiam ten widok!). Tymczasem, jak dotąd, przez większość czasu mogliśmy oglądać wielką biel. Zupełnie jakby ktoś wykasował drugi brzeg, do tego stopnia, że masz wrażenie, że stacja musi chyba wisieć w jakiejś próżni. Dodatkowo wszystkie te stany pogody potrafią się tutaj zmieniać w błyskawicznym tempie. Świeci słońce i masz piękny widok na góry, a za 15 minut znowu ktoś wyłączył wizję i widać tylko jednorodne białe tło. Taka to hornsundzka aura.

Wielka mglistość. Ktoś wyłączył wizję.

A tak to wygląda, jak jest włączona wizja.

Ciekawe czy pobijemy rekord temperatury tego lata i jaka czeka nas zima? Nasi poprzednicy mieli zarówno gorące lato jak i piękną śnieżną zimę. Nie da się ukryć, że jeśli chodzi o zimę, to bardzo chcielibyśmy zaliczyć powtórkę.

Tymczasem pozdrawiam Was prosto z mojego dyżuru meteo i przypominam:
jak jest ciepło, ale jest wiatr, to jest ZIMNO, a jak jest zimno, ale nie ma wiatru, to jest CIEPŁO.

Podzieliwszy się tą wiedzą tajemną, oddalam się na obserwację z Anną Jurksztowicz nucąc flagowy utwór Meteo Team Hornsund, czyli Stan pogody. Polecam gorrrąco! ;)