Dzisiaj zapowiedziany odcinek o naszym czerwcowym rozładunku! Rozładunek, czyli mnóstwo gratów i ponad 90 ton paliwa do przerzucenia na ląd. 12 czerwca 2024 roku Arktyka się jednak do nas uśmiechnęła i mieliśmy super pogodę – czytaj: nie było fali na morzu i nie wiało szatanem. To podstawa. Aha, no i nie było śniegu i lodu na brzegu, co nie jest sprawą oczywistą, bo jeszcze tydzień przed naszym wypłynięciem z Polski, w Hornsundzie leżało prawie pół metra śniegu, a brzeg był tak zalepiony lodem, że PTSy nie dałyby rady zjechać na wodę. Kapitan Horyzonta II wyraził zgodę na pracę non-stop (nie licząc przerw na posiłki), to też super. Dodatkowo poprzednia wyprawa pomagała nam przy pracy, więc wszystko poszło bardzo sprawnie. Dodajmy, że rozładunek jest na głowie „nowej” ekipy, a „stara” nie ma obowiązku przy tym pomagać. Tym bardziej pomoc „46-tej” cieszy, bo na rozładunek mieliśmy przewidziane programowo tylko 40 godzin, a to baaaaardzo mało, biorąc pod uwagę, ile rzeczy może pójść tutaj nie tak. Wystarczyłoby, żeby nawaliło lodu do naszej zatoki i już leżymy. Albo, że któryś PTS się zepsuje, spłonie albo zatonie (jak może pamiętacie z mojej poprzedniej wyprawy, takie historie się zdarzają…). Tym razem jednak obyło się bez płonących i tonących amfibii, co niewątpliwie ułatwiło nam wszystkim życie.

Nasza administratorka, Olga, podawała mi przez radio, co wyjeżdża ze statkowej ładowni na PTSy. To też ważne, bo pozwala zorganizować miejsce i ludzi do pracy na lądzie – jeśli płyną palety ze „spożywką”, potrzebne są osoby przy magazynach z żywnością, żeby rozpakować paletę i przerzucić paczki do magazynów. Jeśli płyną big-bagi (takie wielkie wory podwieszane na dźwigowym haku) wypełnione mrożonkami, to trzeba zwołać ludzi do mroźni na hali, żeby zrobić „łańcuszek” i szybko przerzucić wszystko z PTSa do zamrażarek (jest z tego time-lapse z mojej poprzedniej wyprawy). W „wolnych” chwilach natomiast rozpakowujemy paczki w magazynach i sprawdzamy co przyszło. Jest co robić.

W czasie rozładunku godziny mijają ekspresowo, a w całej stacji wrze jak w ulu. To wszystko w akompaniamencie ryku silników amfibii i ciągników, arktycznego wiatru i błota po kostki oraz bólu głowy od sprawdzania czy na pewno wszystko zeszło ze statku. A ile tego nam zeszło tym razem?

Ogólnie to dobrze ponad 18 ton ładunku, nie wliczając naszych beczek czy np. łodzi, która z nami płynęła (a w ogóle to płynęły 3 łódki). Z tych 18 ton, 8 to jedzenie i napoje na okres lata (a w tym tona „świeżych” warzyw i owoców oraz prawie 900 kg mrożonek). I jeszcze wspomniane na początku 90 ton paliwa, dzięki któremu mamy prąd, a zatem „życie” :)

Następny rozładunek już za miesiąc – Horyzont II powinien do nas dopłynąć dokładnie 28 sierpnia o 8 rano, a wraz z nim zaopatrzenie i zapasy na całą zimę i wiosnę, aż do czerwca 2025 roku. Trzymajcie kciuki, żeby poszło równie sprawnie!

1.       Najszybsza, najpojemniejsza i zapewne najtańsza to drugi rejs Horyzonta II, który przypłynie do nas pod koniec sierpnia razem z zapasami na całą zimę. Tutaj w zasadzie przejdzie każdy pakunek nie zależnie od wagi i gabarytu. Jedyne co trzeba zrobić, to dostarczyć/wysłać paczkę do 12 sierpnia 2024 do godziny 12:00 do Marcina Ruszczaka do Instytutu Geofizyki PAN, adres:

Marcin Ruszczak
Instytut Geofizyki Polskiej Akademii Nauk
ul. Księcia Janusza 64
01-452 Warszawa

2.       Jest jeszcze opcja bardziej tradycyjna, czyli oczywiście poczta, ale to szybko nie będzie ;) Należy uzbroić się w cierpliwość i wysłać na adres poczty w Longyearbyen:

Polish Polar Station Hornsund
9170 Longyearbyen
Svalbard, Norway

Miejcie tylko na uwadze, że dotarcie poczty na Svalbard może zająć około miesiąca. Na Svalbard, czyli na pocztę w Longyearbyen, gdzie paczki będą czekać, aż nadarzy się okazja, żeby ktoś je dla nas zabrał. Latem poczta trafia do nas raz na jakiś czas wraz z przypływającymi do Hornsundu jachtami/statkami. Ostatnie przesyłki pojawią się zapewne w okolicy września, kiedy ostatni goście będą musieli opuścić stację. Następne okienko pocztowe będzie dopiero na początku grudnia, a potem w okolicach marca, kiedy przyleci do nas śmigłowiec wraz z tradycyjnymi już świątecznymi wizytami Norwegów na Boże Narodzenie i Wielkanoc.

Tymczasem, my robimy inwentaryzację wszystkich magazynów i listę rzeczy potrzebnych na stacji: od makaronu, przez pudła do chowania rzeczy po części do silników. Jest co robić, szczególnie, że jeśli o czymś nie pomyślimy to cóż... amba fatima - nima!

Przypłynęliśmy do Hornsundu 12 czerwca – zatem dzisiaj mija równo pierwszy miesiąc naszego pobytu na stacji i w Arktyce. Z tej okazji przeczytałam sobie mój wpis z bloga podsumowujący pierwszy miesiąc na stacji 7 lat temu. Pełen był dziecięcej radości odkrywania nowego świata pełnego nowych ekscytujących zabawek. W sumie… to wiele się nie zmieniło ;)

Pierwszy miesiąc minął ekspresowo – wiedziałam, że tak będzie. Wszak jestem już doświadczonym polarnikiem, hihi :) Zastanawiałam się natomiast, jak to będzie przyjechać tutaj po raz drugi. Spędziłam tu rok mojego życia, więc przeczuwałam, że ciężko będzie się czymś jakoś szczególnie zaskoczyć – przynajmniej w zakresie spraw dnia powszedniego. Nie spodziewałam się już tego cudownego dreszczu ekscytacji, który przeżywa się przy tym jakże zawsze magicznym „pierwszym razie”.

Arktyka lubi jednak zaskakiwać.

Kiedy 12go czerwca rano wyszłam na pokład dziobowy Horyzonta II, mój uśmiech nie zmieścił się na twarzy, a do serca wlała się fala gorąca. Zabiło mocniej. Przed oczami, oblane słońcem, malowały się spiczaste wierzchołki dobrze znanych mi szczytów, a u ich stóp – dawno niewidziany polarny dom. Trudno opisać to uczucie – w ciągu sekundy poczułam się, jakbym w ogóle stąd nigdy nie wyjechała. Stado motyli zawirowało mi w brzuchu. Hornsund!

Odkryłam też, że przyjemność sprawia mi obserwowanie polarnych „świeżaków”, kiedy piszczeli z zachwytu na ten widok i jak przeżywali to, że zaraz będzie desant na ląd. Ich radość, zaskoczenie i dziki entuzjazm na widok PTSów, pontonów, gór, stacji. Przypomniało mi to moje własne emocje, kiedy byłam na ich miejscu w 2017 roku. Śmieje się, kiedy widzę ich zdziwione miny i wielkie oczy, kiedy jako stara doświadczona polarniczka (hahaha!) opowiadam, co tu się za chwilę będzie działo, albo skąd się coś wzięło. To całkiem fajne uczucie :)

A dreszcz ekscytacji? Okazało się, że też wciąż jest. Kiedy wpadam z wielkim plecakiem do stacji i idę prosto do mojego (MOJEGO!) pokoju, w którym nadal wisi ten sam drążek, który Qba „Ojciec” przekręcał mi w pierwszym tygodniu naszego pobytu, a w szparze pod oknem nadal jest upchany kawał bandaża (bo mi wiało zimą :P). Chodzę po stacji i z biciem serca odkrywam, że tabliczki na pokoje, które zrobiłam podczas mojego zimowania, nadal tutaj wiszą. Patrzę na miny nowych polarnych dzieciaków, kiedy je oglądają i mówią: "jakie fajne!", a ja mówię, że to ja je zrobiłam :) Analizuję szczegóły: czy to nowa kanapa w mesie? Tej lodówki tu nie było, bo stała gdzie indziej („za moich czasów…” hahaha).  Ta wykładzina? Zmienialiśmy na mojej wyprawie. W kanciapie u mechanika przemeblowanie... itd.

Jestem tu po raz drugi, ale w pewien sposób znów po raz pierwszy. Jest nowa ekipa – moja nowa rodzina na najbliższy rok. Jestem w trochę innej roli. To ja tym razem udzielam wskazówek innym, dzielę się moim doświadczeniem i pomagam odnaleźć się na miejscu. Kiedy przyjechałam na stację po raz pierwszy w 2017, czułam się  na początku jak w gościach – o wszystko pytałam i głupio cokolwiek było mi zrobić bez uzgodnienia ze „zjeżdżającą” ekipą. Tym razem od pierwszego kroku na lądzie byłam u siebie.

Poza tym, przez ten pierwszy miesiąc odkryłam, ile jeszcze jest rzeczy, których wcześniej tutaj nie zrobiłam i w ilu miejscach nie byłam. Lista wciąż się wydłuża! Ale fajnie! A o tym co jeszcze się działo przez ten pierwszy miesiąc, chyba napiszę Wam w kolejnym poście, bo ten zrobił się już przydługi ;)

Widok na fiord Hornsund z przełęczy pod Fuglem

Renifery zrzucają zimową sierść i wyglądają jak zombie